چهره هفته

به نام یزدان پاک

سلام

امروز میخوام از مردی بگم و اونو چهره ی این هفته ام معرفی کنم که :

سالهای دور مشغول به حرفه ی رانندگی شد ، توی اون زمونهای دور اتوبوسهای دماغ دار و بی دماغ رایج بودند و حرفه ی رانندگی و اشتغال به این حرفه ، بجز مدرک مرام هم  میخواست ، بقول خودش و هم سن و سالاش ، یه روز که میامدن پای سرویس معلوم نبود چه شهری میرن و از اون شهر مقصد بعدی کجاست ، تنها چیزی که مشخص بود ، همین ساعت حرکت و خروج از اصفهان بود و برگشت با خدا ، با اون اتوبوسها و اون جاده ها ، ولی خدائیش راننده ها با تمام احوالات اون زموناشون ، احترام و عزتی داشتند و ناموس مردم ناموسشون بود .

امروز که پا به سنین پیری گذاشته ، و دیگه توان راه رفتن هم نداره ، هنوز بازنشسته نشده و مجبوره با این پاهای دردمندش به زور بیاد و رویه یه صندلی جلویه سکوهای همسفر بشینه تا هم بقولی دالان دار باشه و هم با این و اون شوخی بکنه تا هر ماشین که میخواد بره سرویس یه چیزی بهش بده تا اموراتش بگذره ، آره این توصیفاتی که گفتم ماله یه آدم فضائی ، یا یه داعشی نیست ، مربوط میشه به پیشکسوتی از جنس خود ما بنام آ قای محمود حاتمی که با بیش از 3 دهه کار و خوردن حقش هنوز به بازنشستگی نرسیده ، محمود جان خسته نباشی و شکر خدا که هنوز میتونی نون خودتو دربیاری ، انشالله صدها سال زنده باشی .

اینکه بارها گفتم وبازم میگم راننده ها مخصوصا از نوع بیابونیشون ،اکثرا عاقبت بخیر نیستند و هیچ ارگان و نهادی ، حتی انجمن به اصطلاح صنفیه رانندگان  اندک حمایتی ازشون نمیکنه ، شاهد زندش آقا محمود داستان ماست ، بقیه هم که زیر صد من خاک ،آرمیده اند ، روحشون شاد .

تا بعد ...