گاه نوشتی بی ربط به این وب

به نام یزدان پاک

سلام

یاد این ترانه افتادم که میخوند :

تو این حس و حال عجیب و غریب

دو تا بال میخوای که رو شونته

الان توی اون حس و حالم که نمیخوام روی زمین باشم و اگه میشد ، از بالا به زمین نگاه کنم مثل عقاب و نترسم از اینکه بعدا مصداق این بیت از شعر باشم که : از ماست که بر ماست ؟؟؟

دنیا و باوراش خیلی مدرن شدن خیلی جلوتر از ذهن و باور من پیش میرن انگاری من حداقل توی 50 سال پیش همون زمونی که دسته چک مرد تار سبیلش بود همون وقتی که اگه مردی با زنی هم صحبت میشد چشماش زمینو گود میکرد اما طرفو اگه صد بارم میدید نمیشناخت و آبجی ، آبجی قرقره دهنش بود نه ...

2تا بال میخوام ،، اما روی شونه های من نیست ؟؟ چسبیدم به این خاک سیاه و جدا نمیشم ؟؟

تا بعد...